W latach dwudziestych XX wieku zaczęto produkować syntetyczne szafiry i rubiny. Technologia polegała na bardzo powolnym wdmuchiwaniu w płomień tlenowo-wodorowy surowców mineralnych. Topiąc się osiadały one tworząc kryształ. Jednak im większy był kryształ tym bardziej tracił przeźroczystość i pojawiały się skazy. Tworzono więc małe kamienie.
Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku opracowano metodę hydrotermalną. W wyniku powolnej krystalizacji roztworów wodnych w wysokim ciśnieniu i temperaturze 4000 stopni rozpuszczano tlenki i wodorotlenki glinu. Na srebrnych drutach zawieszano kryształki zarodkowe na których zaczynały rosnąć kryształy szafirów.
Zarodek rośnie stale aż do wyczerpania składnika podstawowego. Szybkość wzrostu kryształka wynosi od 0,25 mm na dobę. Tą samą metodą można otrzymywać również syntetyczne rubiny.
